Posłuchojta co tez ńï śe roz przytraśïło jak em pas krowy.
Kedyś ludźe drągańï[1] cy drótańï[2] pośńïków ńe grodźïly. Przewaźńe to dźećokóm nakazywaly krowów pśïlować. Nojpśerw łod zóranka do połudńo. W połudńe przygońaly, bo bąky straśńe ćeny; a późńej wygóńaly jï paśly praźe do pamroku.
Jenego razu łoćec nakozół ńï pogóńeć krowy pod łolsynky, tam co to śe tech dwóch bolseźïków łutopśïło w bagńe. Troche ńï wary przesły po chrzybóńe, bo ludźe godaly, ze tam casańï strasy. Scykutka mńe złapśïła, ale co robźeć, kedy łoćec nakozół. Zagońułem, krowy łazó, zró. Rozejrzołem śe, a wkoło zywej dusy. Pewńe – myśle sobźe – ludźe głupoty godaly. Uwalułem śe w trowe pod łolsynko jï leze. Leze tak, leze, słónecko z góry śwećï, muchy brzęco, łocy ńï śe mruzó, scykutka przesła.
Na roz patrze, a tu nad tem bagńïskem takó śwecącó mgła śe łunośï. Zerwołem śe na równe nogy, a ta śwatłość coroz blyzej do mńe podchodźï. Prowde ludźe móźïly. – myśle sobźe – Pewńe łóne bolseźïky przysły po mńe. Ale ńe. To ńe były zodne bolseźïky, tylo Nojśwętso Pańenka ńï śe łobjaźïła.
Chyzo łuklęknółem w tej troźe, ręce złozułem do modlytwy jï tak móźe:
- Ło, Bóg zapłać Nojśwętso Pańenko, ze ńe jesteś bolseźïkem! –
A Nojśwętso Pańenka tylo jasneńï łocańï do góry spojrzała jï tak poźedo:
- Przysłam tu do će ńeboroku pod te łolsynky, zeby śe doźedźeć jek ludźïska śwęte przykozańa przestrzegajó. Cy aby w śwęty dźeń śana ńe stozó, cy gnoju ńe wywozó, abo ńe łorajó? –
To jo jek na śwętej spoźedźï łopoźedźołem, ze w zesłó ńedźele, to Brącyn Źïcek ze stryjnó śano grabźïly, a Antcoków Józef po suńe gnój trząs za stodoło jï ze te Bolkowe chłopoky przed pamrokem byly u nas w łogórkach.
- O, Matko Bosko! – poźedźała Matka Bosko jï zńïknena.
Za jekyś cas, kele tech łolsynków, łoćec postaźuł kaplycke, na pańątke mojego objaźeńo. Ludźe godajó, ze kele tej kaplycki, to tero naprowde strasy. Jekeś dwa bolseźïky śe pokazujó.
[1] Kurpiowskie „ï” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „i” a „y”.
[2] Kurpiowskie „ó” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „o” a „u”.