Tero to z Olsyn do Kadźïdła ńedaleko. Będźe coś dwa ńïle z zuchelkem. Ale dowńej to naród muśoł az do Ostrołęky chodźeć. Ńe było tyle kośćołów jï paraśïj, co tero. Ańï w Kadźïdle, ańï w Carńï, ańï w Brodowech Łąkach, chyba jedno az w Mysańcu.
To łóno tak!… Ludźïska ńe w kazdó ńedźele mogly jïść, a bywało, co jï wcale rzodko chodźïly.
Kedyś, jesce bułem mały, to nas dźodek lopoźedoł, jek Olsyńoky jednego roku, na Źelganoc do Ostrołęky śly. Jek wyśly, a ze ćepło było, bo Źelganoc muśïć wypadła na śwętego Wojćecha, tak jï śly. Zerćo ńely sporo, bo jek to na śwęta. Ten źeprzka zabźuł jï kełbase w worku ńeśe. Tamta mo sery, jojka jï pore blachów placka… Naród wtedy
jesce bźedy ńe znoł.
Co podejdó zuchelek, to łodpocnó, pośïló śe, zaspśewajó jï dalej w droge. Tak śly bez pore ładnech dńï. Ńïnely Dylewo, ńïnely Durlejasowe bory, az wreśće dośly do ńasta.
A Ostrołęka to była wtedy, jek bez mała Warśawa. Tero to ńïc z ńej ńe ostało. Front tam bez pół roku stojoł, to źadomo, jek mogło być.
Ale wtedy: kańeńïce po dwa pśętra jï wyźej. Od Narźï, zaroz za mostem Fara; dalej, za rynkem klaśtor … A w śklepach bogactwa jï róźnośćï, ze było na co popatrzeć. Ale o cem to, jo godom?… Na starość, to wszystko z pańęćï wyloto.
Acha!… To łońï wreśće do mostu dośly jï staneńï. Chto na trowe, chto na kańeńe uśod – kamase, ćïzmy jï bóty wćągajó, Ten zapśïno jake, tamten łokurzo buksy cy letńok. Dźewcoky zaplotajó warkoce, zaźązujó na głoźe chustecky, a ńechtóre to śe w cółka ze wstęgańï strojó. Kazdy kele śebźe robźï łoporządek, jek moze.
A ten co mostu pśïluje patrzy, co śe tyle narodu nasło, jek na jeky łodpust. To śe fest zdźïźuł jï pyto: Skela jesteśta jï na co śe tak sykujeta? To łońï mu móźo, co są z Olsyn jï na Nedźele Źelganocnó do kośćoła przyśly.
Jek ten sraźńïk, cy jek go tam, to usłysoł, to az śe ze bełk ze śńechu złapśuł. Tylo mu ta keta łod zegarka na ńem śe trzęsła…
A Olsyńoky patrzó, dźïwujó śe, a potem jï złoscó, bez co łón tak z ńech sobźe kepkuje.
A straźńïk jem wtedy: O ludźe! Ludźe… Cy wom śe we łbach pokręćïło, cy co? Toć to dźïś Przewody, Źelganoc była w tamtó ńedźele.
To łóńï, jeden na drugego popatrzuł. Zrobźïło śe jem wszystkem markotno. Trudno. Kalendorza ńïcht ńï ńoł. Cas muśely ńarkować po słońcu jï skowrónkach, to jï trudno było utraseć.
- To i co tero będźem robźeć?
Popatrzyly na Fare, popatrzyly na klaśtor, podumaly śułke, copky ze łbów zdjeńï, na mośće łuklękly jï zaspśpśewaly.
„Pańe Jezu Chryśće
Juz zmartwychwstalyśće,
My ło tem ńe źedźely,
Ze to zesłej ńedźely
Alleluja!”
Przezegnaly śe, copky włozyly jï zawróćïly do domu.
Źródło: Literatura ludowa. Kurpie., p. red. J. Krzyżanowski, Polskie Towarzystwo Ludoznawcze, Warszawa 1961 r., s. 90.
OPOWIADANIA KURPIOWSKIE – Zapisał i przygotował do druku ks. Stanisław Tworkowski
Tekst zapisano z wykorzystaniem zasad pisowni dialektu kurpiowskiego opracowanego przez prof. Jerzego Rubacha – zgodnie z wymową na północno-wschodniej części Kurpiowszczyzny.
Kurpiowską samogłoskę „ï” wymawiamy jak samogłoskę pomiędzy „i” a „y”.
Kurpiowską samogłoskę „ó” wymawiamy jak samogłoskę pomiędzy „o” a „u”.