Pod samjuśkem borem, w starej chaće za wśo, śedźała sama, jek ten palec takó jedna, staró[1] Andźa. Ńïcht[2] do ńej ńe zaglądoł, ona tez z chałupy praźe ńe wyłaźïła jï tak zyła ńeborocka sama dlo śe. Nojstarse ludźe godaly, ze dowńej z Andźï, to buł fest sykowny dźewcok. Na gębźe ruńanó, a włosy bźołe jek ten len, zawdy w dwa grube warkoce spletała. Jek gdźe jeko muzyka była, to juz ze trzech kawalerów nad źecorem po zopłoću śe selencyło, zeby Andźe sobźe przybałamućeć. A róźne do ńech przychodźïly. Jï z Antońïjï jï z Zolasa, nawet jï z samego Myśeńca pore razy źelaźńokem przyjechoł taky jeden.
A ta abo z chtornem posła, abo tylo śe po pugrotkach zakręćïła jï nazod do chałupy. Tako była hunorowo. Łoćec z matko, to juz cale połusychaly ze zmortśeńo, bo cas by juz nojwyzsy Andźï do zeńacky, a łona ańï słuchać ńe chćała.
- Mńe tam śe zoden ńe udoł jï juz! – móźïła.
Jek chto przysłoł w rajby, to Andźa zaro sła z chałupy jï tyle jó źïdźely.
Lata ńïjały, a nasej Andźï rozumu ani na ćwerć ńe przypuśćïło. Nareśće z tego zmortśeńo łojce połuńeraly, a Andźa ostała śe sama. Zyła tak ńeborocka pore roków bez zodnej poćechy w tej starej chałupśe. Ogorńała to swojó chudźïzne jek mogła, a przed pamrokem zawdy śadywała na ławke pod scytem jï rozpletała te swoje bźołe warkoce.
Jednego razu, a było to w źïlyjó na śwętego Jona źecorem, przysed do Andźï kawaler jekego śe ńe spodźewała. Na gębźe to buł taky sykowny, ze Andźe az zapoźetrzyło. Odźany buł po ńastowemu, ale cały na corno. Ńe zauwozyła Andźa, ze ten kawaler zańost nogów, to ńoł kopyta, z tyłu łogon, a na głoźe dwa małe rózky. Docekała śe nareśće kawalera satana. Tak śe w ńem zapańętała, ze jï duse przyłobźecała mu za dźewęć roków łoddać, aby tylo męzem jej ostoł. Zyly pono przez te dźewęć roków jek te dwa gołąbky. Kazdó robote zawdy przed ludźańï pokącyly, choc ńe źïdać było cale zeby co robźïly. Przewaźńe to łón pole łobrobźoł jï oporządku w łoborze pśïlowoł. Kazden źedźoł, ze Andźa ńe z psennej mąki pśeconó jï lada komu rządów swojech wprowodzać ńe do. Totez uźïjoł śe satón jek tylo mók, a casem jï śćero po tem swojem krozowatem cornem łbźe dostoł, jek cego zańedboł. Roz to nawet chćoł dusy zańechać jï łućeknąć, ale Andźa przyłuwozyła jï przytrzymała go za ten ćorćï łogón jï łostoł. Nareśće przysed cas jï satón zachćoł Andźïnej dusy. Rada ńe rada posła nasa Andźa z satanem w te pśekelne celuśće. Ńe przesed tydźeń, a satany nazod Andźe na źeń odesłaly. Tako juz źïdać ńała notóre, ze gdźe ńe posła, tam śe muśało na jej ostać jï juz!
Jï tak do dźïś zyje sama w swojej starej chaće pod borem jï zawdy przed pamrokem śadó na ławce pod scytem jï rozpletó swoje śïwe warkoce.
Leszek Czyż
[1] Kurpiowskie „ó” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „o” a „u”.
[2] Kurpiowskie „ï” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „i” a „y”.