Poźem wóm, ze nojźęcej roboty, to je zawdy u nas przed śwętańï Źelgejnocy. Cale oddychu ńï ma. A to śwęcónek przystrojeć, a to jojka umalować, a to znów kśotków z bźïbuły do palmy narobźeć.
Nojprzód, to muśołem pomogać matce jek bźelyła śćany w alkerzu. Za śïle znów oćec nakozoł ńï pugrótky zagrabźeć; jï tylo tak lotołem z jedne w drugo. A nojlepśej, to ńï chyba te lotańe wychodźïło.
Jek oćec przyńós z zogajńïka ten jeglyjowy drązek do palmy, to z ńejsca uśedlym kśotky robźeć. Troche śe krzyźułem, bo to marudno robota, ale ńe było retunku – mus to mus. Jek bułem u Joźoków, to godaly, ze latoś ńe będo robźeć takej duzej palmy, ale one same ńe za duze, to jï palmy robźó mńejse.
Mamuśa moźïła, ze Pan Bóg je wysoko, to maluśkej palmy nawet ńe zauwozy. Jï dlotego nakozała ojcoźu wyćąć dłuzso jeglyjke.
Ńe źem cyśta słysely, ale Zośka Joźokowa na zapoźedźe dała. Majó śe zeńeć z tem małem Antkem Froncokowem. Zośka moźï, ze to ńïc ze mały; robota przy źeńï, podbrykywać do ńej ńe trzeba. A jï do tońca ponoć zgrabny. Polecke, to jï w lewo, jï w prawo okręco na jednej nodze. A jek tańcuje powolńoka, to mu śe az skrzy spod nopśętków.
Mamuśa ńï moźïła, ze dowńej, to do ńej tez przyjezdzoł taky jeden z Pśątkoźïzny. Roz przyjechoł, obejrzoł, obejrzoł jï wźón na muzyke. A jek w tońcu przyćïsnón do śe, to az dźórke na plecach w nowej blusce papśerosem wypoluł! Późńej drugy roz przyjechoł, znow obejrzoł, obejrzoł… jï źęcej ńe przyjechoł. Moze to jï dobrze, ze mamuśa z ojcem śe ozeńïła, a ńe z jekem obcem chłopem.
Jek juz zrobźïlym to naso palme, to zaro zańeślym jo do kośćoła. Kśądz pośwęćuł, a jekem śly w procesyjï, to zauwozułem, ze Frącokowe ńely jesce źękso. Frącoków Antek, to az śe przegynoł jek jó wynośuł z kośćoła. Myślołem ze śe zaro wywaly, ale ńe. Set śtybno, bo śe chćoł przed Zośkó jek nojlepśej okozać. Jekem tak set kele ojca w tej procesyjï, to poźedźołem sobźe, ze jek będe duzy, to zrobźe palme az do samjuśkego ńeba, zeby Pan Jezus źïdźoł chto tu je nojpobozńejsy we wśï!
Kurpiowskie „ó” czytamy jak samogłoskę między „o” a „u”.
Kurpiowskie „ï” czytamy jak samogłoskę między „i” a „y”.
Leszek Czyż