RAJBY
Poźem wóm[1], co tez ńï[2] śe przytraśïło w zesło ńedźele. Przyślym z matko z rannej z kośćoła jï śe pomału rozewłócem. Łoćec jesce śe przewłocuł po łoporządku, bo zawse chodźuł na sume. Wrzućïłam ksyne pod kuchńo, bom łuśwergły z matko po drodze jï tak śedze jï śe grzeje. Ńe zdązyłam śe łogrzoć,
a tu słyse jek na pógrotkach pśes sceko. Za śïle scęknena w śeńï zopotka jï słychać jek chtóś łotrępuje bóty. Po tem łotrępywańu poznałam, ze muśï jech być źęcej jek jeden. Dłuzej ńe cekałam. Bryknęnam z ławy jï do łalkerza … Zawdy ńï godaly, ze tylo take dźewcoky majo uwozańe, co só wstydlywe. Ustałam za drźanï w łalkerzu jï słyse, ze chtóś właźï do jïzby jï móźï pochwolónke. Nojpśerw grubsy głos, późńej ćeńsy jï ćïchsy. Łoćec nakozoł jem śadać, a matka zacena brząkać garnuskańï. Zaceńï ło cemśïś godać. Za śïle ten starsy pyto łojca ło jekóś jełoźïce. A …, myśle sobźe, to pewńe jekeś handlorze. Łoćec na to, ze mo, ale w byle jeke ręce to ńe do, bo skoda. Łuśadłam na ślubanku jï dumom: Co ten łoćec klepśe, toć łu nas w chleźe so tylo trzy stare klępy jï jeden byśek. Na to tamten móźï tak: Lepsech jï gospodarńejsech ręców to daleko sukać, ale ńe źadómo jesce cy łóna jełoska tego worta?
A łoćec śe tylo roześńoł jï woło mńe:
- Jadźa, Jadźa, a wyleź no ksyne z tego łalkerza!
Jek em to usłysała, to az em cało skorgolała, nogy zadrzały pode mnó, ale jïde. Wylazłam z tego łalkerza, głowe spuśćïłam jï stoje.
- A łuśądź kele nas przy stole, ńe wstydoj śe – zaprosajo.
Myślałam, ze wyślo me tej jełoźïcy sukać, ale jek nakazujo śadać, to łuśadłam. Śedze tak jï spoglądom spode łba na tech gośćów. Jeden buł starsy, a drugy jesce młody. Ten starsy cały cas godoł jï ręko klepoł śe po kolańe. Młodsy ńïc ńe moźuł tylo śe patrzuł na mńe. Ńe poźem, chłopok sykowny, w ludźach śe pońejśćï; łucesany, na gębźe cerwony, w bźołej kosuly zapśętej pod syje cerwonem faforkem. Patrzuł śe jï patrzuł, jek bym mu co na złe zrobźïła.
- Coś ńï śe źïdźï gospodorzu, ze długo śe ńe będźem godźeć - moźï ten starsy.
Łoćec spojrzoł na mńe jï pyto:
- A tobźe jek śe źïdźï, Jadźulka?
- Jo ńe źem, tatulu – moźe – ńe mńe śe wasem jenwentorzem rozporządzać.
Jek em to poźedźała, a łońï w śńech. Zawstydałam śe jek nolezy jï polećałam na pugrótky. Posłam do chlewa, patrze, a tu jek zawse stajo trzy stare klępy jï byśek.
Jï do dźïś ńe źem z cego łońï tak śe śńely.
[1] Kurpiowskie „ó” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „u” a „o”.
[2] Kurpiowskie „ï” czytamy jak samogłoskę pomiędzy „i” a „y”.